41. Συνοψίζοντας λέω ότι η πόλη μας σε όλες τις εκδηλώσεις της είναι σχολείο της Ελλάδας και ατομικά ο καθένας από μας μου φαίνεται ότι θα μπορούσε να παρουσιάσει τον εαυτό του αυτοδύναμο σε πάρα πολλές δραστηριότητες με χάρη και επιδεξιότητα. Και ότι αυτά δεν είναι καυχησιές για την περίσταση ,αλλά η πραγματική αλήθεια, το φανερώνει η
ίδια η δύναμη της πόλης ,που την αποκτήσαμε μ' αυτούς τους τρόπους ζωής. Γιατί είναι η μόνη από τις τωρινές (πόλεις) που βγαίνει από τη δοκιμασία  ανώτερη απ'  τη φήμη της και η μόνη που δεν δίνει ούτε στον εχθρό, που τις επιτίθεται, το δικαίωμα  να αγανακτήσει από τι εχθρούς νικιέται, ούτε στους συμμάχους , ότι τους εξουσιάζουν ανάξιοι ,να παραπονεθούν. Αφού παρουσιάσαμε τη δύναμη μας με απτές αποδείξεις και βέβαια όχι χωρίς μάρτυρες , θα προκαλούμε το θαυμασμό στους σύγχρονους και τους μεταγενέστερους , χωρίς να έχουμε ανάγκη ούτε από Όμηρο για να μας επαινέσει , ούτε από άλλον  που με τα λόγια του θα δώσει μια πρόσκαιρη χαρά , όμως την ιδέα που θα σχηματιστεί  για τα έργα μας (αργότερα) θα την ζημιώσει η πραγματική αλήθεια (και θα προκαλούμε θαυμασμό) γιατί αναγκάσαμε κάθε θάλασσα και στεριά να γίνει πέρασμα στην τόλμη μας και παντού ιδρύσαμε αιώνια μνημεία και για τις συμφορές και για τις νίκες μας. Για μια τέτοια λοιπόν πόλη αυτοί εδώ, αφού πολέμησαν γενναία, βρήκαν το θάνατο πιστεύοντας πως ήταν καθήκον τους να μη χαθεί αυτή , και είναι φυσικό ο καθένας  απ' αυτούς που μένουν στη ζωή να μοχθεί με προθυμία , για χάρη της.

<<<επιστροφή